Inmiddels ben ik ruim 13 weken zwanger van een tweeling. Dolblij en gelukkig zijn we met dit nieuws en zo bijzonder ook dat het er twee zijn. Hopelijk blijft alles goed gaan en kunnen we in december de twee mini’s in onze armen sluiten. De eerste 13 weken van deze zwangerschap waren onwijs spannend. Hoewel het vanaf het begin super goed voelde, durfde ik dit gevoel er niet te laten zijn. Ik heb helaas, net als vele anderen, ook meegemaakt dat het niet goed kan gaan. Een vroege miskraam. Zwangerschapsverlies. Kindverlies. Ik heb zoveel termen gehoord. Maar niets van dit alles bereid je voor op het verdriet wat je voelt en wat dit doet met je lichamelijke en geestelijke gesteldheid.

De positieve test

In juli 2021 besloten we dat we graag voor een kindje wilden gaan. Ik was ruim een jaar daarvoor al gestopt met de pil om mijn lichaam de ruimte te geven om goed te herstellen. Ook slikte ik al een jaar multi dag nacht mama en andere supplementen om mijn lichaam die extra boost te geven ter voorbereiding. Ik was dan ook verbaasd hoe snel ik zwanger raakte. Ook gezien de verhalen die ik ken van anderen, die er helaas langer over gedaan hebben. We voelden ons onwijs dankbaar en gelukkig! De zwangerschapstest loog er ook niet om. De streep was echt heel dik positief. Dat voelde in ieder geval super goed. Ik belde de verloskundigepraktijk en met 6,5 week zwangerschap kon ik terecht voor de eerste echo.

Bij de eerste echo aangekomen zagen ze duidelijk een vruchtzak en een dooierzakje, maar een embryo konden ze niet herkennen. Dit kon natuurlijk nog komen. Ik werd dan ook rond de 5 tot 5,5 week geschat. Maar dit klopte volgens mij berekening niet. Ik wist namelijk vrij zeker dat ik rond die 6 tot 6,5 week moest zitten. Had qua telling al rekening gehouden met late eisprong en innesteling. We spraken af dat ik 10 dagen later terug zou komen. Dan zou er iets te zien moeten zijn. Ik ging dan ook met een minder goed gevoel weg bij de verloskundigepraktijk en had eigenlijk direct al het gevoel dat het niet goed zat.

Helaas werd dit 10 dagen later ook bevestigd. Ik zag het direct toen het beeld aan ging. Er was niets veranderd. Nog steeds een vruchtzak en dooierzakje. Dit zag er zelfs al minder mooi uit dan 10 dagen daarvoor. Ik sprak af om eerste de natuur het werk te laten doen en te kijken of mijn lichaam het vanzelf los zou laten. Indien dit niet gebeurde zou ik voor medicatie gaan. Ik merkte dat ik in een soort adrenalinestand stond toen we weg liepen en dacht dat ik hier heel nuchter en goed mee om zou gaan. Maar na dat het nieuws bezonken was, kwam het verdriet. De weken en maanden daarna de impact! Het voelde alsof ik gefaald had. Mijn lichaam niet meewerkte. Ik mijn vriend niet kon geven wat we graag wilden. En ik voelde mij alles behalve mijzelf.

Waarom deze blog

Ik wil graag mijn verhaal vertellen voor anderen die hetzelfde meegemaakt hebben of die op dit moment door hetzelfde gaan. Je bent niet alleen! Zwangerschapsverlies is niet niks. Je verdriet mag er zijn. Je angst mag er zijn. En het is meer dan oké als je lichamelijk en mentaal (veel) tijd nodig hebt om te herstellen. Ook wil ik het taboe doorbreken. Ik heb mij namelijk erg alleen gevoeld. Pas toen ik er open over ging praten met mensen, merkte ik hoeveel mensen hetzelfde hebben meegemaakt! Daarnaast ben ik ook veel gaan googlen na het nieuws en vond de informatie heel erg summier. Artikelen gaven aan dat je lichaam snel herstelt en dat je na ruim een maand “gewoon” weer verder kunt. Maar wat als het niet zo gaat? Daar kon ik niets over vinden! En daarom schrijf ik deze blog.

Mocht je dus op deze blog terecht komen, je mag mij altijd een berichtje sturen!

Miskraam opwekken met medicatie

Ik liep dus weg na het nieuws in een soort adrenalinestand en het gevoel dat ik er heel nuchter mee om kon gaan. Maar nadat ik tijd had gehad om het nieuws te laten bezinken kwamen de tranen. En dat zijn er heel veel geweest. De weken en maanden daarna volgde de mentale en lichamelijke impact. Het ging namelijk niet volgens het boekje wat ik gelezen had op Google en wat dus al in mijn hoofd zat. Voor mijn gevoel werkte mijn lichaam mij onwijs tegen, maar is dat wel zo?

Ik had dus met de verloskundige afgesproken om eerst te kijken of mijn lichaam zelf het vruchtje los zou laten. Dit gebeurde niet en 1,5 week later zat ik bij de gynaecoloog. Eerst nog even een extra echo om nog een keer extra te bevestigen dat het inderdaad gestopt was met groeien. Ook zag de gynaecoloog dat mijn lichaam al druk bezig was alles op gang te brengen, maar waarschijnlijk had het een extra zetje nodig. Ik wou ook niet meer langer wachten, want mentaal begon het wachten mij ook op te breken. Ik besloot dus medicatie af te halen in de vorm van twee soorten. Als eerste Mifegyne, die ik 36 uur van tevoren moest innemen. Na deze 36 uur kreeg ik 4 tabletjes Cytotec, die ik vaginaal in moest brengen. Ook kreeg ik de tip mee om paracetamol in te nemen voor pijnverlichting. Je kan namelijk door de Cytotec heftige krampen krijgen. Ik had speciaal voor de medicatie een weekend uitgekozen begin oktober en heb het mijzelf comfortabel gemaakt.

Na de Mifegyne had ik al wat bloedverlies. Er kwam dus al wat op gang. Voor de vier tabletjes Cytotec legde ik een paar handdoeken op bed en beneden legde ik een film klaar met een dekentje en wat chocolade. Na het inbrengen van de Cytotec besloot ik eerst wat te gaan slapen. Na een uurtje ben ik naar beneden gelopen en heb ik de film aangezet. Nog een uur later zat ik op het toilet omdat het allemaal al zo heftig werd. Veel bloedverlies met stolsels. De krampen vielen gelukkig mee. Zo ging het de hele avond door. Stukjes film verder kijken en weer naar het toilet. Na de film kroop ik in bed en wonder boven wonder sliep ik best aardig. s’Ochtends heel vroeg werd ik wakker, omdat ik echt naar het toilet moest. Daar kwamen nog meer stolsels uit. Na deze ochtend werd het bloedverlies minder.

De impact van zwangerschapsverlies

Als het bloedverlies minder zou worden was de kans groot dat je alles was verloren en dat het naar een paar dagen met minder bloedverlies zou stoppen. Ik voelde mij dus mentaal ook een stuk beter. Eindelijk na een aantal weken met veel verdriet en stress. De medicatie had goed zijn werk gedaan en het viel mij erg mee. Misschien ook omdat ik het erger had verwacht.

Helaas stopte het bloedverlies niet en bleek bij de controle echo dat er nog iets van weefsel zat, wat er met de volgende menstruatie zelf uit zou moeten komen. Dit duurde en duurde en eind oktober verloor ik nog een stolsel. Daarna stopte het bloeden ook. Inmiddels was ik er ook echt klaar voor om alles de plek te geven die het verdient, mijzelf weer een beetje terug te vinden, lichamelijk goed te herstellen en dan zouden we het wel weer verder zien.

Helaas was na de menstruatie het bloedverlies voor 10 dagen gestopt en daarna had ik weer elke dag bloedverlies. Was dan toch nog niet alles eruit? Of was mijn lichaam zo uit balans qua hormonen en de lichamelijke en mentale impact dat ik heel veel tijd nodig had om te herstellen? Het laatste bleek waar! Van begin november tot ongeveer eind december heb ik bijna dagelijks bloedverlies gehad. Dit was mentaal heel zwaar, maar ook lichamelijk kreeg ik het flink te verduren. IJzertekort en B12 tekorten hadden z’n intrede gedaan. Ik sliep niet goed en had veel stress. Dit zorgde weer voor veel andere tekorten op gebied van vitaminen en mineralen, die ik wel elke dag bij slikte vanuit orthomoleculair perspectief. Daarnaast ben ik vanaf november 2021 gestart met acupunctuur met de focus op herstel na miskraam en zwangerschap bevorderen. Helaas is het wel zo, dat als je een flinke achterstand hebt en je lichaam elke dag nog zoveel te verduren krijgt, dat je kunt slikken wat je wilt. Ik had dus wat extra hulp nodig!

Weer in balans komen

Ik besloot, achteraf gezien veels te laat, de huisarts te bellen. Ik legde mijn verhaal uit en zonder dat ik ook maar moest langskomen kreeg ik een hormoonkuur voorgeschreven met progestoron voor twee weken, waarmee ik een chemische curettage zou krijgen en staalpillen om mijn ijzer op te krikken!

Dit hielp! Na twee weken kreeg ik een chemische curettage met weer bloedverlies en wat kleine stolsels, maar daarna stopte het bloedverlies helemaal. Na een paar weken merkte ik ook dat ik lichamelijk en mentaal weer met sprongen vooruit ging. De staalpillen deden goed hun werk en ook mijn andere tekorten kon ik aanvullen. Na precies 31 dagen, en 4 maanden na het opwekken met medicatie, kreeg ik weer mijn eerste echte menstruatie. Ik was dolgelukkig, maar vond het ook erg spannend. Maar ook de maand daarna geen tussentijds bloedverlies en weer een nette cyclus.

Naast de kuur van de huisarts had ik tweewekelijkse afspraken met de acupuncturist en daarnaast slikte ik nog braaf mijn supplementen. Lichamelijk en mentaal ging ik met sprongen vooruit en begin april voelde ik dan ook dat mijn lichaam er weer klaar voor was. Mentaal voelde ik mij ook klaar om het weer te proberen, hoewel ik wist dat de onbevangenheid er af zou zijn als ik een positieve test in handen zou hebben.

Weer zwanger!

Eind april had ik weer een positieve test in handen. Inmiddels ben ik dus 13 weken zwanger van een tweeling. De eerste weken waren heel erg spannend en mijn angst dat het mis zou gaan lag op de loer. Hoewel het dus wel meteen heel anders voelde, maar dit gevoel durfde ik niet de ruimte te geven. Helaas heb ik de eerste 10 weken best veel last gehad van wat bloedverlies, waardoor ik vervroegde echo’s heb gehad. Bij iets meer dan 6 weken had ik zoveel bloedverlies dat ik dacht dat het weer niet goed zou zijn. Maar bij de echo zagen we niet 1, maar 2 kloppende hartjes! Zo ontzettend bijzonder. Dubbel geluk en zo welkom.

Je bent niet alleen

Al met al heeft het bij mij dus ruim 5 maand geduurd voordat ik lichamelijk weer een beetje in balans kwam. Veel langer dan de hersteltijd die je in veel artikelen leest. Verder is het belangrijk om te onthouden dat je niet alleen bent, hoewel dit soms wel zo kan voelen. En het is ook echt oké als jij tijd nodig hebt om te herstellen en voor de verwerking. Je verdriet mag er zijn. Het heeft veel impact en het is niet niets. Ook al je gevoelens mogen er zijn. Ik heb hier best tegenaan geschopt, maar dit heeft het niet altijd makkelijker gemaakt.

Wat mij geholpen heeft:

• Accepteren dat je lichaam tijd nodig heeft, dat je gevoelens er mogen zijn en je verdriet
• Hulp vragen bij bijvoorbeeld je huisarts. Doe dit niet te laat.
• Gezond eten, drinken met eventuele aanvulling van supplementen.
• Leuke dingen blijven doen.
• Erover praten met familie en vrienden.
• Hulp in de vorm van bijvoorbeeld acupunctuur.

Mocht je je verhaal willen delen of een luisterend oor nodig hebben. Schroom dan niet om mij een berichtje te sturen via het formulier hieronder!

Liefs Lisan