I DID IT! Ik heb het gewoon geflikt. 5 hele kilometers en een beetje zonder stops in een dik nieuw persoonlijk record.

6 september was dan de dag eindelijk daar. Ik ging de 5 kilometer lopen bij de Twentse Vrouwenloop. Al die weken trainen, “Op weg naar de 5 kilometer” blogs moesten nu gaan uitwijzen dat ik dit gewoon ging volhouden en kon lopen. Uiteraard was ik ruim van tevoren aanwezig op het terrein van de Universiteit Twente om mijn startnummer op te halen samen met een vriendin. Lucky nummer 160! Let’s do this.

Na een goede voorbereiding van het bijhouden van onze vochtbalans en een laatste toilet bezoek (wat alle vrouwen besloten te doen) en het ontvangen van mijn supporters, heb ik mij samen met twee andere meiden in de startblokken gevoegd. Nu was het wachten op het startsein en dan gaan. Maar wat is het al bijzonder om daar te mogen staan met zo ontzettend veel anderen, die dit ook gewoon gaan doen. Iedereen met het uiteindelijke zelfde doel voor ogen, die finish halen! De één wil dit wat sneller dan de ander, maar je loopt toch je eigen race. En het is ook wel heel bijzonder om dit te kunnen doen met alleen maar vrouwen. De mannen zetten wij voor de verandering letterlijk aan de kant, want dit gaan we gewoon even doen als vrouwen samen! De mannen mogen kun aanmoediging skills oefenen en gebruiken om ons over die finish te loodsen.

“Nog één minuut wordt er vervolgens geroepen!” Mijn adrenaline giert door mijn aderen en ik wil het liefst nu al vertrekken, maar dat mag nog niet. In mijn hoofd gaan veel motiverende en bemoedigende woorden om. “Kom op Lisan, je kan dit!” “Hier heb je weken voor getraind en wat er ook gebeurd, je gaat NIET wandelen.” “Doe dit in jou eigen tempo en laat niet anderen bepalen hoe snel of langzaam je moet gaan lopen.” “Laat je motiveren door de mensen, die om je heen lopen en probeer je focus te behouden op de horizon en niet op wat er om je heen gebeurd.” “Knallen meid!” En we zijn vertrokken.

De eerste paar minuten is altijd even wennen! Ik ben iemand die echt wat tijd nodig heeft om mijn ritme te vinden. Maar als ik die eenmaal heb kan ik redelijk lekker doorlopen. Het ging dan ook heerlijk en ik liep lekker in mijn ritme. Ik had besloten om zonder muziek te gaan lopen en te genieten van al het geluid om mij heen, maar ik vind dit niet super prettig eigenlijk. Ik vind het lastig om te horen dat mensen zwaar ademen tijdens het lopen, snotteren en alles wat er eigenlijk bij hoort. Dit komt denk ik, omdat ik nog niet super gewend ben om de 5 in één keer te lopen, dus ik trek me daar dan toch meer van aan dan ik wil. Ik ga namelijk dan denken dat ik het ook wel moeilijker begin te krijgen en dat is natuurlijk het begin van het einde. Ik heb heel veel geprobeerd in de tijd mijn gedachtes te switchen en dat ging vaak ook wel goed, maar soms knalde het toch even terug naar hoe moeilijk het was. Maar ik ben niet gestopt en ook niet langzamer gaan lopen!

Tussen de 3 en 4 kilometer had ik het moeilijk. Het was op precies hetzelfde stuk als 3 jaar geleden, toen kon ik eigenlijk ook niet meer bij dat stuk. Nu had ik het niet zo zwaar als 3 jaar terug en met die gedachte liep ik ook door. Maar ik wist ook dat het niet ver meer kon zijn! En als ik nu zou stoppen, kon ik sowieso geen persoonlijk record meer lopen en daar deed ik het toch wel voor. Ik merkte dat ik op schema daarvoor lag, dat ik zelfs iets harder liep dan normaal, door de adrenaline en de hele happening.

Maar als je dan die laatste bocht om komt, weet je het ook gewoon! “Je gaat dit doen!” En ik besluit nog een stukje harder te gaan lopen, zeker als ik daar in de verte mijn moeder met haar man zie staan. Ze zijn aan het filmen en ik besluit er even langsheen te lopen om die bijzondere momenten van mij vast te leggen. Ik kijk voor mij uit “Nog 20 meter, zet nog maar een beetje aan”. Met een eindsprintje ga ik vervolgens de finish over! “YES, ik heb het gedaan!!!” Voor de persoon met de medailles in de hand pak ik even mijn twee seconden rust, terwijl ik de medaille om mijn nek krijg. Daarna is het eerste wat ik denk “Weg uit deze drukte, ik heb even mijn ruimte nodig”.

Als alle dames weer compleet zijn besluiten we onze medailles te gaan graveren, waarbij we ook direct onze tijd te weten komen! Mijn tijd voor de 5 kilometer is 30:33 minuten. Hoewel ik ruim 2 minuten sneller heb gelopen dan ooit, baal ik wel een beetje dat ik niet onder de 30 minuten heb gelopen. Maar ik ben super trots. Ik had het moeilijk door de warmte, maar heb het gedaan en wel dik 2 minuten sneller dan ooit. Een nieuw persoonlijk record. Met een vriendin spreek ik af dat we wel voor de 10 kilometer willen gaan trainen, dus meteen een nieuw doel gesteld.

Kortom het was een hele leuke en gave ervaring om weer een keer gedaan te hebben en zeker beter dan 3 jaar terug. Nu gaan we “Op weg naar de 10 kilometer” en ik zal hier ook zeker over gaan bloggen binnenkort. Maar nu eerst moet ik weer een goed ritme vinden in het fulltime werken en sporten. En ik wil hier ook de tijd voor nemen, om te kijken wat hierin de meest ideale manier is. Ik wil namelijk wel graag mijn krachttrainingen blijven doen en het liefst met een dag verhogen. Dan kan het zijn dat ik in plaats van 3x per week naar 2x per week hardlopen ga.

Lieve mensen, bedankt voor het lezen van mijn “Op weg naar de 5 kilometer” blogs. Deze blogs hebben mij ontzettend gemotiveerd om dit hele proces vol te houden en zelfs elke week beter te worden en daar doe je het natuurlijk voor!